چاپ شده در روزنامه شهرآرا، 1 اسفند 1398
آیا تا به حال برایتان پیش آمده که از شدت خشم و عصبانیت در حال انفجار باشید و دلتان بخواهد فریاد بزنید، مشت بکوبید و ناسزا بگویید تا کمی آرام شوید؟!
گاهی هنگام رانندگی، گاهی موقع حرف زدن با همکار یا در ارتباط با خانواده، حتما هم حق با شما بوده؛ اما هیچ کاری از دستتان برنیامده، حتی نتوانستید فریاد بزنید، خشم و عصبانیت را درون خودتان ریخته و فقط سکوت کرده اید…
شاید به این دلیل خشمتان را فروخورده اید: معمولا خانم ها باید متین و باوقار باشند، فریاد نزنند و همیشه رفتاری داشته باشند که همه در صلح و آرامش باشند.
اما اینکار درست نیست، چون عصبانیت و خشم های کوچک کم کم بروی هم انباشته شده و سلامت جسمی و روانی انسان را به خطر می اندازد و حتی ممکن است بعدها به بیماری های جسمی و روحی تبدیل شود.
خشم یک بازتاب فطری است که نشان از ناامیدی و تهدید می دهد.خشم، هم میزان آدرنالین خون را بالا می برد و هم سبب می شود که ما احساس قدرت کنیم وانگیزه ای برای کسب پیروزی بدست آوریم. اگر خشم به گونه ای موثر کنترل شود، هم می تواند به ما انرژی بدهد و هم از ما حمایت کند ولی اگر به طور غیر موثر مهار شود می تواند به سلامت جسم و روح ما لطمه وارد کند.
در فرهنگ ما خشم ازجمله هیجاناتی بوده که خانم ها همیشه از بروز دادن آن منع می شدند. عصبانی شدن، با نقش سنتی زن به عنوان تغذیه کننده، میانجیِ صلح و مادر، ظاهرا همخوانی نداشته است. دخترها در طی بزرگ شدن توجه داشتند که مردم به زنانی که گاهی عصبانیت و خشم خود را نشان می دادند، همیشه لقب غرغرو، بداخلاق یا بی چشم و رو می دادند. فریادهای زنان اغلب مورد تمسخر قرار می گرفت یا اصلا توجهی به آن نمی شد؛ درنتیجه دخترها یاد می گرفتند که هرگونه نشانی از خشم و عصبانیت را در خود سرکوب یا نفی کنند و علاوه بر آن از روبرو شدن با آن در هر فرد دیگری هم دوری کنند.
بسیاری از زن ها هنوز هم ناراحتی ، خشم و عصبانیت خود را پنهان می کنند. آن ها هنوز در این قید هستند که به هرقیمتی، اطرافیان را همیشه از خود راضی و خشنود نگه دارند. تعدادی از زنان، غرامت های سنگین بابت حفظِ آرامش و سکوتشان می پردازند؛ سردردهای مداوم، تنش های قبل از دوره ماهانه و کمردرد های مزمن نمونه کوچکی از شکایت های متداول و معمول هستند که پژوهش های اخیر نشان داده اند. تعداد دیگری از زن ها قانع شده اند که حق مسلم آن هاست که خشمگین شوند و اجازه می دهند خشم آن ها بروز داده شود. ولی متاسفانه اغلب یا به هدف غلطی می زنند و یا وقتی عصبانی می شوند، بیش از حد ازکوره در می روند و قادر نسیتند خشم خود را کنترل کنند.
اگر شما هم جزو چنین زنانی هستید، بهتر است احساسات خود را به طور مستقیم با طرف مقابلتان درمیان بگذارید و خیلی راحت بگویید: « من عصبانی، ناراحت و دلخورم». هیچ لزومی ندارد که حرف زدنتان با گوشه و کنایه، طفره رفتن و غیرمستقیم باشد. دیگران را مسبب خشم خود ندانید. قبول کنید که آمادگی شما برای خشمگین شدن، دست خودتان است. احساس خشم خود را نشان دهید، نگویید که این کار از شاَن یک خانم دور است. گاهی به طور فیزیکی تنش خود را تخلیه کنید وگرنه درونی شده و به مرور زمان به سلامتی شما لطمه می زند. عصبانیت های گذشته خود را برسر کسی خالی نکنید؛ خشم های گذشته را با ناراحتیِ اکنون مخلوط نکنید. شخص سوم را وارد بحثتان نکنید. هرگز طرف مقابل را به تنبیهی که قدرت اجرای آن را ندارید، تهدید نکنید؛ مثلا نگویید که استعفا می دهید، به دادگاه طلاق شکایت می کنید، بچه تان را می گذارید و می روید، مگر در مواردی که واقعا قدرت آن را داشته باشید.
راهی برای رهایی از خشمِ نابجا: آرامش نیاز اولیه است برای داشتن ذهن مثبت. بیست دقیقه تمرکز ذهن می تواند بیشتر از چند ساعت خواب، به شما انرژی بدهد. آرامش می تواند به شما از نظر جسمی، عاطفی و ذهنی کمک کند. با مراقبه کردن، ذهنتان آمادگی قبول انرژی های مثبت را پیدا می کند. با تکرار جملات تاییدی در مورد خود، مراقبه را کامل کنید. برای نمونه با خود بگویید: امروز با لبخند بیشتری با دیگران صحبت می کنم.
امروز سرشار از سلامتی هستم. امروز بهترین روز است.
